А-а, ӨРШЭЭ, МӨҢГҮН-ТАЙГА!

Ала харда, бедик сында
Оъттап чораан сарлыктарны
Ай деп аар дээш, чиргилчинге
Орта танып, ылгап чадааш…

Дужааш сынны өрү чоктааш,
Дужундан кээп дураннадым.
Шуптузу ак-ак «юбкелиг»,
«Шулбустарым» харга өңнеш.

Кыраан караам четпес-тир дээш
Кырындан кээп көөрүмге,
Хүнге олар дөгеленген,
Хүнзедир-даа удуур чыгыы.

Адаан өрү көөрүмге,
Ала-шокар хаялар дег.
Шимчевестээн ужурун ам
Шинчилээштиң, алаң астым.

Хаяларга чаңгыландыр
Алгырып-ла кускуннадым.
Меңнээн эмдик амытаннар
Мээсти куду салчып батты.

Кокай-ла деп бодааннар боор,
Коргудупкан бодум багым.
Соондан сүрүп четпейн баргаш,
Солуу тенек күдээ болдум.

Сөктүп баткан көшке-биле
Сөөртүнүп караш дээн мен.
Хая-дашка үспейн баргаш,
Харын-даа оон дириг үндүм.

А-а, өршээ, Мөңгүн-Тайга.

Черлиг-оол КУУЛАР.