Хары дөгүй берген херээжен кижи чурттап чораан. Ол хүннүң-не чүктээр-ыяшка ийи улуг доңга азып алгаш, эктинге салып алгаш, суглаар турган. Ол доңгаларының бирээзи тиглиг турган, а өскези бүдүн-бүрүн болгаш үргүлчү долдур суглуг чанып кээр.
Хемден кадайның бажыңынга чедир узун оруктуң төнчүзүнде чарык доңга чартык суглуг артып каар. Ийи чыл дургузунда ол херээжен бажыңынче бүдүн чартык суглуг чанып кээр турган.
Бүдүн доңга бодунуң ажылынга аажок чоргаарланыр, а тиглиг доңга бодунуң четпес чүүлүнден ыядып, ажылының чүгле чартыын күүседип турарынга муңгараар турган.
Ийи чыл эрткенде, ол бодунуң ажык чогун билгеш, кадайга чугаалаан-дыр:
— Чарык болганымдан ыядып тур мен, сээң бажыңыңга чедир орук дургаар суг төктүп калган боор-дур.
Кырган кадай хүлүмзүрээш:
— А сен эскердиң бе, сээң талаңда чечектер өзүп турарын, а өске доңганың талазында — чок?
Сээң четпес талаңны билир болгаш, оруктуң ол талазынга чечек үрезиннери тарып каан мен. Ынчап кээрге, хүннүң-не ол чечектерни орук дургаар сен суггарып турган сен. Ийи чыл дургузунда мен ол кайгамчык чараш чечектерни кескеш, столум кырын чараштап турган мен. Сен ындыг эвес турган болзуңза, мындыг чараш чүүл турбас ийик.
“Шын” №64 2024 чылдың август 24