— Оо, ногаа-чимизиңерниң хөйүн аа! Каш акшага садып алдыңар?
— Ол дачадан эккелген.
— Канчап? Дача чок болгай силер!
— Өске улустуң дачалары база бар болгай!
Бир огородчу участогунда яблоняже оорланып үнүп турар кожазының оглун тудуп алгаш, коргудуп чугаалаан:
— Ачаң-биле шыңгыы чугаалажыр болдур мен ийин!
Оол өрү көргеш:
— Ачай, Ваня акый сээң-биле чугаалажыр деп тур.
Ийи кожа чугаалажып турар:
— Дыштаныр хүннерде чүнү кылыр сен?
— Агрофитнес баар мен.
— Вадик, сен спортчу болгай сен. Пресс кылып, хол-бут шыңганналдырар мергежилгелерден айтып берем.
— Огород.
Дачага кижи дүрзүлүг хоютку тургузуп каан мен. Дүүн кежээ дургу дыңнаарымга, кожам ооң-биле футбол сайгаржып кежээлээн.
Дачаже эрги соодукчу, кырган диван болгаш майышкак идиктер сөөлгү хүннерин санап чоруптар.
Дөргүл-төрелдериң чеже деп билип алыксаар болзуңза, дачадан садып ал.
Санаторийге дыштанып келген эр бир аныяк херээженни сонуургааш, чугаа ээрээн:
— Силер-биле таныжып ап болур бе?
— Иван Петрович, бис таныжар болгай бис!
— Кажан, каяа? Сагындырыптыңарам!
— Дачаларывыс кожа болгай.
— Адыр, адыр… Хая көрүнгеш, доңгайыптыңарам… Мария Петровна, күжүрүм, экии!!!
“Шын” №37 2024 чылдың май 25