* * *
Суузун харны каш арт ажыр сывыртааштың,
Шугулдаан хат шуурган болуп хуула берген.
Дүъште чаа-ла каалама оруктарны
Дүвү хөме хөртүктээштиң, муңгаштапкан.
Орук үндүр шанактаныр чорумалды
Орта манап, хүнзевейн чорупкан мен.
Шуудун харааш, менче уткуй үнериңде:
“Шуурган кажан намдаарыл?” – деп айтырбаан сен.
Кыжын, чайын кайыже-даа аъттаныр дээш,
Шавылыырже холум сунгаш, ээгип чыда,
Шак ол хүннү болганчок-ла сактып кээр мен.
Кыржаң соокта, бедик артка, чүгле ынчан
Частып келген шеңне чечээ ам-даа меңээ
Чалар от дег чалбырааштыг көстүп чоруур.
1957
САРГАТЧАЙ
Дүгдектигниң ындынналган хөңнүнде
Дүвүренчиг ынакшылдың ыры дег,
Дүне, хүндүс соксаш дивес саарыгның
Дүлгээзинниг ырын дыңнап өскен мен.
Сайлыг элдиң чараш дажы – сайзанак,
Саргатчайның аяс кылаң дээринде
Чайга таалап, салдап ойнаан хамнаарак
Сагыжымда уттундурбаан, эргимим.
Мурнуу чүкче чанган куштар көргенде,
Муңгаранчыг, чалыы чүрек саргып кээр –
Харлыг дүвү доюлдурган шуурганның
Каржы, шугул даажын дыңнап өскен мен.
Хөртүк-биле сомнап кааным – сарадак
Көктүг чайның изиинге-даа эривээн.
Хөлчүңүмнүң ошкап кааны – чалбырааш,
Көс дег, от дег, чаъска, хатка өшпестээн.
Хүлер хүрең шырайлыг кыс алгап каан,
Хүннээректээн ынакшылым кавайы,
Уран ырым, салым-чолум эгези –
Уруг чаштан өскен черим Саргатчай!