Ала харда, бедик сында
Оъттап чораан сарлыктарны
Ай деп аар дээш, чиргилчинге
Орта танып, ылгап чадааш…
Дужааш сынны өрү чоктааш,
Дужундан кээп дураннадым.
Шуптузу ак-ак «юбкелиг»,
«Шулбустарым» харга өңнеш.
Кыраан караам четпес-тир дээш
Кырындан кээп көөрүмге,
Хүнге олар дөгеленген,
Хүнзедир-даа удуур чыгыы.
Адаан өрү көөрүмге,
Ала-шокар хаялар дег.
Шимчевестээн ужурун ам
Шинчилээштиң, алаң астым.
Хаяларга чаңгыландыр
Алгырып-ла кускуннадым.
Меңнээн эмдик амытаннар
Мээсти куду салчып батты.
Кокай-ла деп бодааннар боор,
Коргудупкан бодум багым.
Соондан сүрүп четпейн баргаш,
Солуу тенек күдээ болдум.
Сөктүп баткан көшке-биле
Сөөртүнүп караш дээн мен.
Хая-дашка үспейн баргаш,
Харын-даа оон дириг үндүм.
А-а, өршээ, Мөңгүн-Тайга.
Черлиг-оол КУУЛАР.
