| Тыва поэзияның дээжизи |
Олег СУВАКПИТ, ССРЭ-ниң чогаалчылар эвилелиниң кежигүнү.
Чечек бажы, хүн чок болза,
Четчип үнүп келир эвес.
Сеткил-чүрээм, сен чок болза,
Сергеп ойнап келир эвес.
Хүннүң шонуу изиг болгаш,
Хүрең-кызыл шырайлыг мен.
Күжүрүм сээ ынак болгаш,
Күзелимден хандыккан мен.
Амыдырал – чолум болгаш,
Ажыл-ишчи бүдүштүг мен.
Амырагым – чүрээм болгаш,
Арыг-шынчы бердинген мен.
СЫЛДЫСТЫГДА
Ажылымны төндүргеш,
Амырактың болчаанче
Ынакшылым хайныгып,
Ырлай аарак базыптым.
Эштиң сөзүн дыңнаксааш,
Эргилдир бодап чор мен.
Орай дүннүң шолбаны
Орук уткуй чырыды.
Дамырак суг шылырап,
“Далаш” дээн дег чайнай-дыр.
Күжүрүмнү көөрүмге,
Хүлүмзүрүп, бо кел чор.
Арнывысче көрүшкеш,
Аңгадай-ла бердивис.
Чүрек долган ынакшыл
Чүден артык кыптыкты.
Кандыг сөстү сөглээрин
Кайывыс-даа тыппады.
Кылаңнашкан сылдыстар
Кырывыстан көрзе-даа,
Частып үнген чечектер
Чанывыска турза-даа,
Оларны бис уттупкаш,
Ошкажыпкан болдувус.
ХҮЛҮМЗҮРҮҮҢ
Салгын-биле сымыранчып,
Сарыг бүрү дүжүп туру.
Сагыжымны саймаараткан
Сарыым сени сактып чор мен.
Удур көрген хоюг карааң
Уйгу-дыш-даа бербестеди.
Кыптып келген ынакшылдың
Кызыгаар чок күштүү ол бе?
Аваң төрээн чаражыңга
Арыг чүрээм алзы берди.
Эргеленген күжүр мени
Эскетчоктап чоруур чүңүл?
Алтай, Саян ашсыңза-даа,
Айда, чылда читсиңзе-даа,
Күзел-соруум бүткен ышкаш,
Хүлүмзүрүүң көрүп чор мен.
ЧУРТТАЛГАНЫҢ ҮНЕЗИ
Амыдырал – терең далай
дүвү дег-дир,
Азып болур, алдагдалга дүжүп болур.
Агым-биле кады салдап батпас дизе,
Арга херек: эштип, шымнып
билир апаар.
Базым санын анаа хилис эрттирбейн,
Байгы күзел ажыл-биле чечектелзе,
Чуртталганың чулуун
кадыр соруп чивейн,
Шупту чүүлдү – күжүн,
билиин аңаа берзе,
Сеткилге – дыш, күзел –
чырык болбас деп бе?
Сериин салгын сеңээ ырын
тутпас деп бе?
Хүннүң сөңү – херелдери
сеңээ ойнап,
Хүлүмзүрүүң аян-шинчи
киирбес деп бе?
“Шын” №31 2025 чылдың август 14