Бир аңчы күзүн хайыы, ырак черге аңнап чорааш, хөй чыланнарга таваржы берген. Топтап көөрге, ол чыланнар бир борбак ак дашка баргаш, аңаа сөгүрүп чылгааш-ла, хорум-хая адаанче кирип турар болган. Адактың сөөлүнде чараш өңнүг, бажында мыйыс чиңзелиг улуг чылан келгеш, база-ла ол дашты чылгааш, хая адаанче, өөрүнүң соонче кире берген. Чыланнарның дунчулап турганы ол чүве-дир.
Аңчы: “Чыланнар-даа шупту чыдынынче кирген-дир, ам келбес боор” – деп бодааш, туруп баргаш, ол дашты чылгай каапкан.
Оон соонда чоорту-ла эъди-кежи билинместеп, угааны ышкындырган. Бир каш хонук эрткенде аңчының улузу дилээш, тып чадашкаш, чанып келгеннер. Өлген- дир деп санап кааннар.
Аңчы бир миннип кээрге, хүн караа изидип турар, мындыг болган. Оон тура халааш көөрге, кеткен идик-хеви самдарарган, турарга үстүп дүжүп турар болган. Чанында биеги-ле хорум-хая баарындан хөй чыланнар үнгүлээш, черге каш аңдарылгааш-ла, кежинден союп үне бээр, эрги кештери ол черге сойлуп чыдып каар, мындыг болган. Ол кижи ол-ла хорум хаяның баарынга удуп кыштааш, час дүжүп чылый бергенде чыланнар-биле кады оттуп келген бооп-тур. Ооң соонда ол аалынга келген-дир.
(Сүт-Хөл чурттуг Маржымал Очурович Ондар Кызылга 1990 чылда бижиткен).
“Тыва улустуң бурун чугаалары” деп номдан алган.