Бир аңчы күзүн хайыы, ырак черге аңнап чорааш, бир черге хөй чыланнарга таваржы берген. Топтап көөрге, ол чыланнар бир борбак ак дашка баргаш, аңаа сөгүрүп чылгааш-ла, хорум-хая адаанче кирип турар болган. Адактың сөөлүнде чараш өңнүг, бажында мыйыс чиңзелиг улуг чылан келгеш, база-ла ол дашты чылгааш, хая адаанче, өөрүнүң соонче кире берген. Чыланнарның ижээп турганы ол чүве-дир.
Аңчы: «Чыланнар-даа шупту чыдынынче кирген-дир, ам келбес боор» деп бодааш, туруп баргаш, ол дашты чылгай каапкан болган. Ооң соонда чоорту-ла эъди-кежи билинместеп, угааны ышкындырган. Бир каш хонук эрткенде, аңчының улузу дилээш, тып чадашкаш, чанып келгеннер. Өлген-дир деп санап кааннар.
Аңчы бир миннип кээрге, хүн караа изидип турар мындыг болган. Чанында биеэги-ле хорум-хая баарындан хөй чыланнар үнгүлээш, черге каш аңдарылгылааш-ла, кежинден союп үне бээр, эрги кештери ол черге сойлуп чыдып каар мындыг болган. Ол кижи ол-ла хорум-хаяның баарынга удуп кыштааш, час дүжүп, чылый бергенде, чыланнар-биле кады оттуп келген бооп-тур. Ооң соонда ол аалынга келген-дир.
(Сүт-Хөл чурттуг Маржымал Очурович Ондар (т.ч. 1928) Кызылга 1990 ч. сентябрь 19-та бижиткен, т. 297, х. 2136, а. 35)
«Тыва улустуң бурун чугаалары» деп номдан.